Waar op vrijdag de nadruk wat meer op blues lag, werd de zaterdag met zes bands op de affiche muzikaal sowieso een méér gevarieerde dag, met ook aandacht voor de “aanverwante” genres als soul, R&B, rock, blues/rock, punk/rock en méér... Ons verhaal start 23 lege biervaten later, met minder zon, wat meer wind en soms regen, maar dat kon de echte muziekliefhebbers niet echt raken…   

Zaterdag 01/07/23: BIG D & CAPTAIN KEYS (BE) - GUY VERLINDE & STEVEN TROCH  (BE) - FRED KLEE & SOUTHERN RUMBLE (BE) - LENA & THE SLIDE BROTHERS (FI) - SISTER SUZIE (UK) – DR. FEELGOOD (UK)

“De BluesBones LEIGHT, een sfeermaker…”

Zonder zanger en frontman Nico De Cock en toetsenist / Hammond-fanaat Edwin Risbourg heb je de “light” versie van de in Europa populaire blues band, The BluesBones: BIG D & CAPTAIN KEYS. The BluesBones werden door Rootstime recent uitgebreid in beeld gebracht n.a.v. de cd-voorstelling van hun  nieuwe album, ‘Unchained’. Enkel voor blues dummies de volgende beknopte, veelzeggende BluesBones-bio: de band werd in 2011 opgericht en anno 2023 zijn Nico (De Cock aka Big D: zang - promotor), Stef (Paglia: gitaar – frontman Stef Paglia Trio, gitarist Kaz Hawkins Band), Edwin (Risbourg: Hammond, Rhodes), Geert (Boeckx: bas) & Jens (Roelandt: drums), The BluesBones. Hun muziek varieert van blues rock, intense blues ballades, swampy slide tot heavy rock. The BluesBones zijn met 4  studio & 3 live albums, als winnaar van de BBC 2016, met een tweede plaats tijdens de EBC 2017 finale in Horsens (DK) én, optredens tijdens Blues Peer, Ribs & Blues, Kwadendamme, Swing Wespelaar, Breda Jazz, Culemborg Blues en... m.a.w. allang niet meer aan hun proefstuk toe. Uit de muzikale band en vriendschap tussen Nico en Edwin groeide het idee om samen iets, zonder al te veel franjes, te gaan doen. Nico vond tijdens de Corona-lockdowns een uitlaatklep. Hij zong thuis zijn favoriete nummers, zich begeleidend op akoestische gitaar. Voeg aan zijn stem wat piano toe, dan heb je het duo Big D & Captain Keys. Hun sporadische optredens evolueerden naar méér, terwijl het idee om een studio album op te nemen rijpte. Het idee kreeg de naam, ‘Tales of Friendship’ met op de tracklist een mix van eigen nummers en prachtige covers, die hier in Diepenbeek zowat allemaal de revue passeerden. Koop het album en wordt, misschien zoals ik, dank zij Nico en Edwin een nog grotere John Hiatt of Tom Waits fan?...  

“Vrienden van wijlen Tim…”

GUY VERLINDE, een Aartrijkenaar die ook vaak graag in Gent vertoeft, toerde non-stop door Europa, nam in 14 jaar 15 albums op en speelde in tal van prestigieuze clubs en op internationale festivals en deelde zo het podium met “groten”. Met zijn songs en verhalen over liefde, hoop, wederopstanding -en ga maar door- weet hij zijn publiek te raken en stuurt hij hen telkens met een positief gevoel naar huis. Dat geldt ook voor zijn meest recente album ‘Live at Minard’, dat hij in het voorbije jaar in de Minardschouwburg in Gent met The Artisans of Solace opnam. Met zijn laatste studio album (opgenomen tussen de 1ste en 2de corona-lockdown in België), ‘Standing in the Light of a Brand New Day’ (2021) zette Guy een volgende stap in zijn muzikale en tekstuele evolutie. Samen met Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim (1978-2022) hielp Guy in 2015 bij de oprichting van de blues en roots concertclub Missy Sippy in Klein Turkije, Gent. Een voornaam onderscheidt je in onze cultuur van anderen met dezelfde achternaam en is soms belangrijker dan je wel denkt. Het helpt in België als je coureur wil worden dat je Eddy heet, als je gender neutraal denkt te zijn dat je Lux heet en wil je als mondharmonicaspeler bij de besten horen, dan is de kans dat je doopnaam Steven “de gekroonde” is, groot. Naast Steven De Bruyn hebben we ook het maatje van Tiny Legs Tim, de soms wat (te) bescheiden Mechelaar, STEVEN TROCH, die je in Europa zeker bij de absolute top moet rekenen! Hohner ambassadeur, winnaar van twee internationale harmonica wedstrijden en te horen op méér dan 20 albums, haalt zijn inspiratie bij de oude blues masters en muzikanten zoals Gary Primich, William Clarke, Steve Baker en Joe Filisko. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht Troch vier albums uit. Hun laatste ‘Gravy Train’ werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot derde beste harmonicaplaat van 2012. Troch debuteerde in 2016 solo met ‘Nice ‘N’ Greasy’, in 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met zijn band ‘Rhymes for Mellow Minds’. Tussendoor verscheen er ‘Leftovers’ (2020) een compilatiealbum met onuitgegeven nummers, een live album (‘The Jinx is on Me’, 2021) en vorig jaar, ‘The Call’. Hun optreden moet (dixit Guy) vooral een hommage zijn aan de te vroeg gestorven Tim De Graeve (1978-2022) alias Tiny Legs Tim, die met hem zowat de basis legde van de huidige blues scene in Gent, waarvan blues café Missis Sippi in Klein Turkije nog altijd het kloppend hart is. Dit deed deden beiden -een uitgelaten blazende Steven vs. Guy als “the Healer”- met nummers als “Melodium Rag” en ”Religion Serves the Devil Well” met klasse, waarbij Guy de Martin uit 1942 (die ooit aan Tim toebehoorde) omhing. Met “Standing @ the Crossroads” en “Reckoning Blues” werd dit ook een eerbetoon aan de oer-blues, die ooit in de Delta van de Mississippi uit het slijk opborrelde. Wie A.P. Carter’s “It Takes a Worried Man to Sing a Worried Song” (Van Morrison nam het recent op voor zijn pas verschenen ‘Skiffle’ album), “Alabama Blues” en “Ain’t Nobody Got to Hold Me Down” kende liet dat ook duidelijk horen. De set werd afgesloten met een nummer dat Guy en Tim nog snel op een bierkaartje schreven en waarmee ze de club in Gent officieel openden, het veelzeggende “Going Down to Mississippi”. Het spontane, enthousiaste en pakkende applaus dat daarna volgde sprak voor zich.   

“Terug naar zijn oude liefde…”

Toen zanger/schrijver, creatieve bezige bij, Fred Klee in 2003 zijn muzikale escapes noodgedwongen op holt moest zetten, betekende dit ook het einde van de Fred Klee Band en hun signature aanstekelige Southern Gator sound. Zij namen met Marc T als producer het veel belovende album ‘Don't Mess with My Gator’ (2001) op. 16 jaar later, na de succesvolle theater tournees van Lee Shore (Tribute to Crosby, Stills, Nash & Young) en het muziektheater Radio Cachot, waarin Fred openhartig het leven achter de tralies beschrijft én wat dat met een mens doet, pakken FRED KLEE & SOUTHERN RUMBLE de draad -de Southern Gator Sound- weer op. Hun sound is die van hun grote voorbeelden als The Allman Brothers, CSN&Y, The Band en de beklijvende songs en typische slide guitar van Lowell George en zijn Little Feat. Southern Rumble zijn anno 2023: Fred Klee (zang & gitaar), Luc Janssens (lead gitaar), Jan Ieven (bas), Patrick Cuyvers (Hammond/piano & zang) & Arnout Hellofs (drums, zang). Wat op hun Facebook-pagina staat vat e.e.a. goed samen: “Het verhaal staat centraal, de muziek is een soultrein, ons hart is de leidraad, de collega muzikanten als een raad der wijzen. Loutering & Lust als het een boek zou zijn…”. Het is vanaf de opener “Midnight Is Waiting” duidelijk dat er in Diest méér is dan het Begijnhof, want een zelfzekere en prima zingende frontman laat daarna met “Up On Cripple Creek” van The Bandhoren, dat hij er klaar voor is en waar de reis naar toe zal gaan! Fred, de meester entertainer en verteller neemt ons met “Down @ Rampart’ eerst mee naar Down South en toont tussendoor -verwijzend naar ‘Don’t Mess with My Gator’ (2001)- fier de alligator die ondertussen op zijn bovenarm in full colour getatoeëerd staat. “Ken je klassiekers”, dat weet Fred als geen ander. Dit bewijst hij overtuigend met de CSN-klassieker, “Almost Cut My Hair” (‘Déjà Vu’, 1970)en “Love the One You’re With”, van Stephen Stills wat in 1970 de alarmschijf bij Radio Veronica was. We gaan daarna naar het reguliere einde met “Love Comes in a Minute” en “Take Me to the River”. Wat dan niet voorzien was, was een “encore”… Dus dan maar een inventieve reprise van een nummer uit hun debuut-cd, “Down @ Rampart”. Het boek van Fred ga ik zeker lezen en er volgt op de Rootstime-site dus zeker nog meer. Lieve mensen, FRED KLEE & SOUTHERN RUMBLE staan ook op vrijdag 25/08/2023 op de affiche van het dit jaar jubilerende (GE)VARENWINKEL BLUES & ROOTS FESTIVAL in Herselt!  

“Lena en de Finse blues brothers…”

LENA & THE SLIDE BROTHERS is een hier vrij onbekende Finse band, die in 2009 in Helsinki rond frontdame Lena Lindroos opgericht werd. Alle groepsleden waren op dat ogenblik al meer dan twintig jaar actief in de Finse roots scene. Linda & The Slide Brothers zijn (momenteel): Lena Lindroos (zang, bas), Matti Kettunen (gitaar), Juha Litmanen (drums) & Ykä Putkinen (gitaar). Lena treedt ook op met een elektrisch blues trio of als akoestisch duo. In 2016 vertegenwoordigen Lena & the Slide Brothers Finland tijdens de EBC in Torrita di Siena, Italië. In 2017 won de band tijdens de Finse Blues Awards in de categorie “Artist/Band of the Year” en “Best Song of the Year”. De band debuteerde in 2010 met ‘Turn It On’, een album met een verzameling van blues, country, soul, rock, gospel en bluegrass songs. Hun tweede studio album ‘Shine Your Light’ (2013) toont de andere, wat ruwere kant van de groep. De zang is krachtig en de bluesy sound van de beide slide gitaren uniek. Het derde album ‘The Road’ verscheen in 2016 en de opvolger heette (eenvoudig weg) ‘IV’. Dat de band de nodige kennis en kunde in huis had bewees ze o.a. met “Elevator Man” dat ze uit hun 2016-album plukten. De gitaren van Kettunen en Putkinen deelden hier de lakens uit en maakten van “Walkin’ Blues”, “2:19”, “Your Kind of Woman” en Mississippi Fred McDowell’s “You Got to Move” nummers die het publiek absoluut wist te pruimen. Na “Eldorado” en ”Mama He Treats Your Daughter Mean” van Ruth Brown eindigde het zowat meest verrassende optreden van vandaag. Of, moest het strafste nog komen?

“Kleine meisjes die verbazen…”

De Britse singer-songwriter Susan Simms aka SISTER SUZIE uit Northumberland was enkele weken geleden tijdens Goezot int Hofke als side-attractie nog de revelatie. Ze wordt omschreven als “A little lady with a big voice...”. Je moet het maar kunnen, klinken als zowel de rauwe Etta James, soulvol als Irma Thomas en ondeugend en brutaal als Cyndi Lauper. Na haar single “I Need a Man” uit 2017 verscheen haar album ‘Ain’t No Lady’ (2018), waarop ze wordt bijgestaan door drummer Brian Neville (Big Joe Louis, Shriekback, Pigbag), producer Mick Wigfall, gitarist Matt Jackson, bassist Eddie Edwards & tenor saxofonist Al Nichols. Niet te verbazen dat haar optredens met R&B en Soul uit de fifties/sixties, hier en daar opgepept met wat rockabilly, in Oud-Turnhout insloegen als een bom. Ze doet momenteel haar shows met een Brits/Belgische band: met haar maatje Matt Jackson (gitaar), Ilja De Neve (keys), Nathan Goessens of Bernd Coene op drums, Al Nichols of Peter Verhas op sax en Micha Teller op bas. Hier op Hookrock vielen heel wat monden open, toen Suzie in haar glitterende jumpsuit heel uitdagend en likkend op een lolly het podium opkwam. So what! Het sloeg in als een bom en deed de klokken van de kerk naast de festivaltent net niet luiden. Sister Suzie deed de ganse tent rocken met o.a. “Working Girl”, “Hip Shake Mama”, “40 Cups of Coffee” en “Shame Shame Shame”. De John Prine-klassieker “Angel of Montgommery” die ze met haar maatje Matt Jackson deed, was zeker een kippenvel moment en dat er nog een extra nummer kwam, moet ik feitelijk niet vermelden. Ja, hoe een klein meisjes uit noord/oost Engeland verbaasde!... Ook met Suzie hadden we een interview voor haar optreden. Beluister het zeker op de Rootstime-site!

“Rocken op doktersvoorschrift…”

In het wereldje van muzikanten en artiesten zijn er ook enkelen die zich “dokter” noemen. Een van de bekendste is ongetwijfeld Dr. John the Night Tripper (1941-2019), maar er is ook de Britse rock- en bluesband, Dr. FEELGOOD. De band zag in 1971 voor het eerst het licht in Canvey Island (Essex). De naam is afkomstig van een blues nummer met de gelijknamige titel van Johnny Kidd & the Pirates, een Britse rockband die tussen 1959/1966 de UK Single Sharts haalde met “Shakin’ All Over”. "Dr. Feel-Good" werd oorspronkelijk in 1962 opgenomen door Willie Perryman (aka "Piano Red") onder het pseudoniem Dr. Feelgood & The Interns. De term is ook een slangterm voor heroïne of voor een arts die bereid is (te) veel drugs voor te schrijven.

Jeugdvrienden Lee Collinson, Chris White en John B. Sparkes groeiden samen op in Canvey Island. Collinson leerde mondharmonica spelen door een concert van Howlin' Wolf. White, die zijn naam veranderde in Chris Fenwick, ging naar de dramaschool en werd acteur. Als Chris "Whitey" Fenwick werd hij de manager van de band. Collinson veranderde zijn naam in Lee Brilleaux. Lee en John B. weten gitarist John Peter "Wilko Johnson" Wilkinson te strikken en komen via hem in contact met John "The Big Figure" Martin. Hiermee is de eerste line-up een feit: Lee Brilleaux (1971-1982/1983-1994): zang - Wilko Johnson (1971-1977): gitaar – John B. Sparks aka “Sparko” (1971-1982): bas & John “The Big Figure” Martin (1971-1982): drums.

In 1974 namen ze hun debuutalbum ‘Down by the Jetty’ op voor United Artists. Hun live-album uit 1976, ‘Stupidity’ betekende hun doorbraak en hun (enige) #1 in de UK Albums Chart. Na de opvolger ‘Sneakin 'Suspicion’ (1977) verliet Wilko Johnson de groep vanwege conflicten met Lee Brilleaux. Hij werd vervangen door John Philip “Gypie Mayo” Cawthra (1951-2013). Mayo speelde van 1977 tot 1981 in Dr. Feelgood en van 1996 tot 2004 in de herboren Yardbirds met Alan Glen. Met Mayo was de band nooit zo populair als met Johnson, maar genoot ze toch van hun enige Top Tien- hitsingle, met "Milk and Alcohol" (1979). Ondanks het vertrek van Mayo in 1981 en verschillende daaropvolgende line-up wisselingen waardoor Brilleaux het enige overgebleven originele lid was, ging Dr. Feelgood in de jaren tachtig door met toeren en opnemen. De band kreeg toen echter een klap toen Brilleaux (1952-1994) op 41-jarige leeftijd stierf aan kanker. Op zijn verzoek bleef de band optreden, aanvankelijk met Pete Gage als zanger. Ook bij Wilko Johnson (1947-2022) werd kanker vastgesteld. Er werd verwacht dat hij het einde van 2013 en de releasedatum van zijn samenwerkings-cd met Who-zanger Roger Daltrey niet zou halen, maar hij onderging een levensverlengende operatie. In 2015 maakte Johnson zijn opwachting op het jaarlijkse benefiet van Madness-zanger Suggs. Zoals Brilleaux voor zijn dood had aangedrongen, herenigde Dr. Feelgood zich in mei 1995, aanvankelijk met zanger Pete Gage (niet te verwarren met gitarist Pete Gage van Geno Washington & Vinegar Joe), en begon in 1996 weer te toeren. In 1999 werd Gage vervangen door Robert Kane, voorheen van The Animals II en The Alligators, die in april 2007 zijn 1000ste optreden vierde als frontman van Dr. Feelgood. De huidige line-up: drummer Kevin Morris (sinds 1983), bassist / gitarist Phil H. Mitchell (1983-1991, 1995-nu), lead zanger en harpist Robert Kane (sinds 1999) en lead gitarist Gordon Russell (1983-1989, 2021-nu).

Dr. Feelgood was altijd al bekend van hun energieke liveoptredens, vooral in het Londense pub/rock circuit. Na vanavond zal ook heel Diepenbeek weten wie deze rockende Britten zijn. Zij zongen o.a. “Driving You Wild” en dat is wat ze ook deden. Wij dropen na twee dagen en “Een Café Zonder Bier” moe af, maar “Mary Ann” is ons bijgebleven!

ROOTSTIME QUOTE: “Met BIG D & CAPTAIN KEYS (The BluesBones’ Light) openden op zaterdag bewust rustig maar met klasse. GUY VERLINDEN & STEVEN TROCH brachten een soms beklijvende hommage aan Tiny Legs Tim, waarna FRED KLEE & SOUTHERN RUMBLE het publiek met hun Southern Gator Sound feilloos inpakten. LENA & THE SLIDE BROTHERS verrasten met Finse slide en SISTER SUZIE bewees dat ook ‘n klein meisje uit noord/oost Engeland kan verbazen. DR. FEELGOOD tenslotte, blijft een cult band, ook al blijft er van de oprichters niemand over. Samengevat: de 19de editie van HOOKROCK mag zeker als “geslaagd” gecatalogeerd worden!…”